حافظا سجده به ابروی چو محرابش بر
که دعایی زسر صدق جز آنجا نکنی.
گر ببینم خم ابروی چو محرابش باز
سجده ی شکر کنم وززپی شکرانه روم.
حافظ اگر سجده ی تو کرد مکن عیب
کافر عشق ای صنم گناه ندارد.
کنون که در چمن آمد گل از عدم بوجود
بنفشه در قدم او نهاد سر بسجود.
ملک در سجده ی آدم زمین بوس تو نیت کرد.